GEVANGEN EN TOCH VRIJ.

Mens-zijn,

Ik ben het heldere water wat door een beek stroomt, het vuile water dat door een riool spoelt.

De avondzon die zijn licht over de landerijen strooit, het schemer dat donkere onherkenbare siluetten voortbrengt

Een zwaluw die hoog in de warme zomerlucht zweeft, een gier die haar aas verscheurt.

De dauwdruppels op het frisse jonge groen, de zure regen die het loof laat verdorren.

Een vlinder die van bloem naar bloem fladdert, het vangnet dat de vlinder plots omsluit, de hand die hem vastprikt, die de bloem uitrukt.

De spin en tegelijkertijd de vlieg in het web.

Een herinnering die langzaam oplost in de tijd, de echo die geleidelijk aan wegsterft in de ruimte.

Maar het liefst van alles was ik alleen de mooie dingen, alles om mij heen zou dan in mij kunnen samenvloeien, zodat ik het intens kon ervaren en doorgronden. Het liefst was ik in Liefde verbonden met alles wat mij omringt, de aarde met zijn flora en fauna, met ieder afzonderlijk mens en het oneindige universum.

Maar helaas, ik kan dat niet allemaal bevatten en ben nu gedoemd om het allebei te zijn; ...het goede en het slechte, de waarheid en de leugen, het zure en het zoete, de verre toeschouwer en de analist.

Toch vorm ik een, maar ben vanbinnen twee.

Een gevangene in de gevangenis van mijn eigen bewustzijn, een vrije in de vrijheid van mijn eigen denken.

Romeinen 7:21-22-23 Als ik het goede wens te doen, dringt het kwade zich aan mij op. Paulus.

Jan van de Laar Weert