Lieve Lies,

Ik ben er trots op dat er al zovele jaren ook voor mij een plaatsje is in dat immens grote hart van jou.

Weet je nog die dagen in het Blauwe Kruis? Die vele telefoontjes en afspraken om naar het dierenasiel te gaan, die zeker wekelijkse en in de vakantie zelfs dagelijkse fietsritten om te gaan wandelen met de meest verloren honden, om kooien te kuisen, om dieren aan te prijzen... Het begon allemaal met Hertog (Kenzo), later veroverden Wolf en Radja ons hart, ... Ik kan vele namen noemen. Jij slaagde in iets dat mij nooit gelukt is: je hebt je ouders kunnen overtuigen om een sukkelaar in huis te nemen, Loebas was de gelukzak, na een veel te lang verblijf in het dierenasiel mocht hij zijn laatste dagen bij jullie thuis slijten. Alle partijen hebben genoten, zowel de hond, jij én je ouders.

Ik herinner me nog dat ik op een zondag werd tegengehouden door de politie omdat ik door een rood licht gefietst was... We moesten namelijk zo snel mogelijk naar het asiel, aangezien de dierenarts zou komen om een hond af te maken.  Gelukkig had die politieman ook een hart voor dieren en kwam ik er vanaf met een waarschuwing. We hebben toen die hond 'gekidnapt', dag in dag uit, tot ze het dier een tweede kans gaven.

Dat je hart nog groter was, bleek toen je je stage in Uganda deed. Vanaf toen was je niet meer te stoppen.

Je hield niet enkel van je werk en de mensen, maar Kassim veroverde dat ene speciale plaatsje in je hart. Als jullie naar België komen, zullen jullie met open armen ontvangen worden. Na al die jaren heb je hier nog zeker evenveel vrienden als voordien. Ook al weten we dat je er alles aan zult doen om terug te keren, we kijken er naar uit om jullie terug te hebben in België en om Kassim beter te leren kennen.

Geniet van je dag, geniet van elkaar, hou van elkaar!

Liefs, Ans, Anthony & Émilie