De jaarlijkse uitstap - Het alledaagse van een oma

Mijn kleinkinderen mijn oogappels, zoals ieder jaar gaan we in de zomervakantie naar iets leuks dit jaar was het pairi daiza. Vroeg opstaan de almanak snoek zegt dat het 1 augustus is,de weerman beloofde een snikhete dag. Wat sandwiches en boterkoekken en drank voor onderweg en natuurlijk de camera. Mijn dochter Nathalie stond reeds klaar met de kinderbagage, voeg ingesmeerd en hoedje en zonnebril aan we konden starten. Onderweg begon oma zowaar Franse liedjes naar boven te halen van puur geluk , het waren er wel uit de oude doos van" j'attendrai ton retour" "je suis seul ce soir ave's mes reves" "sur le pont d'avignon" dat was zowat alles,Victor die reeds enkele woorden Frans had geleerd op school keek vol bewondering naar zijn oma die zo goed Frans kon. Hoeveel talen spreek jij oma ? vroeg het ventje,4 zei ik heel fier. Nog grotere bewondering dit streelde natuurlijk mijn ego,Camille was zoals altijd verzonken in haar eigen fantasie wereld. De tocht verliep vlekkeloos en de ingang verwelkomde ons met de gebruikelijke foto met een valkparkiet op hun hoofd amai dat beestje... De zon begon ondertussen al genadeloos te stekken, gelukkelijk waren er eeuwenoude bomen die met hun gebladerte ons barmhartig lommerige gaven .Ook de dieren wisten van de warmte,in de kooien hadden de dieren zich zo goed verscholen dat menige kooien zogezegd leegstonden,alleen de olifanten en de kleine Kaimook die ondertussen al groot was geworden liet zijn achtergedeelte zien ,na menige keren zijn naam te roepen draaide hij zich om en kwam naar ons toe tot groot jolijt van Camille en oma met de camera,de giraffen sierden ook het panorama en je kon op een platform hun kop aanraken. Het ergste wat ons die dag overkomen is die prachtige hangbrug ,ik denk dat ze er heimelijk geen waarschuwing hebben opgezet dat dit niet geschikt was voor ouderen, de moeielijksgraad verhoogde steeds toen we dachten we zijn er,achter ons waren ervan die knapen die het plezant vonden dat ding goed te doen bewegen zodat we met verkrampte armen en benen vooruit strompelden maar op het einde was het hek helemaal van de dam toen moesten we al kruipende op handen en voeten door een tunnel voortbewegen de kinderen waren in een wip erdoor mijn man had zijn methode gevonden om zich voort te bewegen en zette zich prompt op zijn achterwerk om dan op die manier hem voort te trekken ik had een andere houding ingenomen namelijk op zijn hondjes, mijn knieën persten zich door de koorden en mijn voor de gelegenheid fris zijden kleedje was ook geen voordeel het panoramisch zicht laat ik aan jullie verbeelding over.Nu nog een da g later staan de sporen van de koorden in mijn beide knieën gegriefd. Als troost namen we elk tot groot jolijt van de kinderen zo een hamburger met frietjes en ketchup van een keten dat zeker niet de eerste prijs haalde qua gezonde voeding"mijn papa,die arts is, zegt dat dit brol eten is terecht maar voor een keer ...oma's mogen verwennen en voor de lach op die kindergezichtjes zou je het zeker niet willen laten.het buikje gevuld gingen we nog wat verkennen maar buiten enkele vogels zagen we in de kooien geen enkel dier meer ,de zon brandde en het zweet liep rijkelijk van ons lichaam,de dorst was niet te laven overal aan de verkoophutjes stonden er lange rijen ,we besloten de terugweg aan te vangen nog het winkeltje met souveniertjes bezoeken"hoeveel diertjes mogen we nemen vroeg Camille rondkijkend naar de bonte verzameling van wel honderd diersoorten,ik. Antwoorde bijna op automatische piloot twee kleintjes of een grote,tevreden keerden we richting Varsenare de airco op volle bak,onderweg langs de autobaan nog het beloofde ijsje om de dag af te sluiten,mama was zeer gelukkig haar kroost gezond en wel terug te zien en oma ja die was 1 dag weer jong geweest maar vraag haar niet de volgende dag alles nog eens over te doen, maar mijn hartje was boordevol geluk en dit heelde alle pijnen.


	Het alledaagse van een oma

	Weergave: Miniatuur \| Micro \| Galerij \| Galerij + tekst \| Foto \| Diashow		Fotograaf: Frivooltje